Gdy fotograf ma gorszy dzień i akurat ma aparat w dłoni, chwyta w obiektyw obrazy dotykające tego co go boli. Tak przynajmniej działa to w moim przypadku. Zdjęcie tego osamotnionego drzewa, jest pokłosiem mojego fatalnego samopoczucia, które dopadło mnie kilka lat temu. To nie był dzień, czy dwa, tylko kilka miesięcy ciężkich przeżyć z którymi zmagałem się zupełnie sam...
Gdy wychodzę na ulicę z aparatem w dłoni, staram się nie myśleć o tym co sfotografuję lub co chciałbym chwycić w kadr. Pozostawiam to przypadkowi. Jednak często towarzyszy mi pragnienie uchwycenia w obiektyw czegoś nietuzinkowego. Czegoś do czego chętnie będę wracał myślami, oglądając dany kadr. Kilka miesięcy temu, będąc na krótkim wypadzie w Berlinie, udałem się pod Bramę Brandenburską w nadziei...
Czasem jest tak, że mam w ręce aparat, widzę jakąś scenę, ale nie zdążę zrobić zdjęcia. Pamiętam jak podczas jednej z prób do musicalu Evita w Teatrze Muzycznym w Poznaniu na chwilę zgasły wszystkie światła prócz jednego. Moim oczom ukazał się kontur postaci Janusza Krucińskiego w tej cudownej pozie. Bez namysłu przyłożyłem aparat do oka, wykonałem szybki pomiar światła, korektę ekspozycji...